Dezinformacja wokół Partnerstwa Wschodniego
- obserwatorzykremla
- Dec 18, 2021
- 2 min read
W 2009 roku Unia Europejska zainaugurowała Partnerstwo Wschodnie (PW), czyli politykę zagraniczną realizowaną w ramach Europejskiej Polityki Sąsiedztwa skierowaną do sześciu państw z Europy Wschodniej i Zakaukazia, takich jak Armenia, Azerbejdżan, Białoruś, Gruzja, Mołdawia i Ukraina. Od 28 czerwca 2021 r. udział Białorusi w PW jest zawieszony. Głównym inicjatorem utworzenia PW, które miało wspierać współpracę regionalną i służyć zacieśnieniu relacji UE z partnerami z Europy Wschodniej, były Polska i Szwecja [1].
Ilustracja: Warsaw Institute W latach 2004-2005 pojawiła się większa wrażliwość europejska na tematy wschodnie, co było związane z pomarańczową rewolucją na Ukrainie. Prace nad projektem PW przyśpieszyły po wojnie rosyjsko - gruzińskiej w 2008 roku. Państwa europejskie dostrzegały, że destabilizacja polityczna i gospodarcza we wschodnim sąsiedztwie może bezpośrednio dotykać UE, a zatem wymaga wzrostu aktywności Unii w tym zakresie [2].
Federacja Rosyjska od początku dość sceptycznie podchodziła do Partnerstwa Wschodniego. Władze rosyjskie otwarcie wyrażały swoje obawy dotyczące PW, a Władimir Putin scharakteryzował je jako alternatywę dla ekspansji NATO na Wschód [3]. PW stało się przedmiotem rosyjskiej dezinformacji.W rosyjskich przekazach PW przedstawiane jest jako narzędzie ingerencji w wewnętrzne sprawy krajów postsowieckich, którego celem jest osłabienie relacji tych państw z Rosją i izolacja Moskwy. PW według Rosji jest przejawem postkolonialnego podejścia do republik byłego Związku Radzieckiego, które nie są postrzegane przez UE jako podmioty, lecz przedmioty różnych decyzji, roszczeń i poleceń.
Inicjatywa Partnerstwa Wschodniego jest obopólnie korzystną i elastyczną platformą współpracy, dzięki której kraje w nim uczestniczące mogą budować bliższe relacje z UE, jeśli się na to zdecydują. UE nie wymaga od żadnego ze swoich partnerów dokonywania wyboru między UE a jakimkolwiek innym krajem. PW opowiada się za dobrymi stosunkami sąsiedzkimi i szanuje indywidualne aspiracje i ambicje każdego kraju partnerskiego. Celem PW nie jest osłabianie Rosji, a zwiększanie współpracy pomiędzy UE a krajami Europy Wschodniej i Zakaukazia.
Partnerstwo Wschodnie oparte zostało na czterech filarach. Pierwszym z nich jest wzmocnienie instytucji państwa i dobre rządzenie. Podstawowym celem tego filaru jest poprawa jakości instytucji państwa poprzez wspieranie reform w administracji publicznej, służbie cywilnej i sądownictwie oraz walka z korupcją. Drugi filar to rozwój gospodarczy oraz wykorzystanie możliwości rynkowych. Głównym celem w tym przypadku jest zapewnienie stabilności makroekonomicznej w regionie poprzez wsparcie dla małych i średnich przedsiębiorstw, wyrównywanie szans na rynku pracy i różnic rozwojowych między regionami oraz rozwój rynku cyfrowego. Stosowane są tutaj m.in. umowy o pogłębionej strefie wolnego handlu podpisane z Gruzją, Mołdawią i Ukrainą. Trzeci filar to rozbudowa połączeń oraz kwestie energetyczne i środowiskowe. Filar ten koncentruje się na rozbudowanie połączeń transportowych, energetycznych, cyfrowych, międzyludzkich oraz na budowaniu dobrych praktyk. Współpraca w obrębie tego filaru ma skutkować ściślejszą współpracą na poziomie społecznym, gospodarczym oraz politycznym. Ostatnim, czwartym filarem, jest poprawa mobilności i kontakty międzyludzkie. Realizowany jest on poprzez ułatwienia wizowe oraz wzmocnienie infrastruktury komunikacji, co ma na celu zwiększenie liczby wizyt obywateli wschodniego sąsiedztwa w Unii, a przez to bezpośredni kontakt z jej mieszkańcami [4].
18 marca 2020 r. Komisja Europejska opublikowała wspólny komunikat „Polityka Partnerstwa Wschodniego po 2020 r.: wzmacnianie odporności – Partnerstwo Wschodnie, które służy wszystkim”. Wskazano w nim 5 celów polityki:
- odporne, zrównoważone i zintegrowane gospodarki,
- rozliczalne instytucje, praworządność i bezpieczeństwo,
- odporność środowiskowa i odporność na zmiany klimatu,
- transformacja cyfrowa,
- sprawiedliwe i inkluzywne społeczeństwa [5].
---
Autor: Mikołaj Rogalewicz
Źródła:
Commenti